دیگ مرا چه حکمتیست

 مرا شاید سّرگفتن حرف هایست

از نوشتن؛از واژه های نا مآنوس؛ازنگاهم به زندگی

شاید این باشد،شایدم دیگری

شایدم نه،غریبه ای

یا آشنای بیگانه.

دوره گردی که بی سکنا می گذرد؛در پی خانه ی خویش

کدامین است که می فهمند زندگی را از نگاهم

و حیرانم؟

عمریست حیرانم.به لبخندی به نگاهی پر از مهر

وچه روزهای که گذشتم از گذرگاه فرسوده ی زمان

ولی نیافتم حکمتی برای زندگی

چه برهانیست از پس تو دویدن در باغ خاطرها

و مرا از تو چه نسیبیست؛جز چند نگاه کودکانه

واین را چه می توان خواند

که دنیای از خاطرها در دلم به زیر آوار رفته اند

عدل را چه شد؟

عدالت را چه شد؟

آنان که از حق دم می زدند،کجایند؟

چه کسی به جوهرم هستی دمید؟

انکاریست به اختیار،محکومیتیست به بودن

به تو،به زندگی، به نگاهی که در پی تو می نگرد

برای تو از کدامین واژه نگفته ام تو را بس است

من به زندگی ایمان آورده ام

تو را حمد خواهم گفت به پاکی مریم باکره

زندگی را بی باورانه دوست دارم

نفسی که میدمد به خاطر زندگیست ،من میدمم، نه برای زندگی

نفس من از عشق است،

عشق به تو

واین برهانیست برای زندگی